STOKROTKI

Gdy wspomnisz stokrotki, co patrzą na ciebie, radośnie,
to myślisz -o wiośnie
łatwiej się śmiejesz, bo wszystko naprawdę wydaje się proste,
na wiosnę.
Gdy dywan z wdziękiem się stroi w stokrotki, aż nadto bogato,
to wiesz, że to lato
nie martwisz się niczym, bo czujesz, że czas jeszcze na to,
gdy- lato.
A jeśli zabraknie i łąka z oddali niestety przykry chłód niesie,
myślisz- już jesień,
 zamiast wesołych, figlarnych stokrotek fioletem tchnie wrzesień,
to pewne, że- jesień.
A kiedy, niestety przed chłodem już nie uchroni nic potem,
wesołych stokrotek,
to echo poniesie do wszystkich na łące smętną garść plotek,
że- koniec stokrotek.
Zabraknie nadziei, skromnych stokrotek, bez pretensji i grzechu,
o jasnym uśmiechu
co trzymają nas wiosną w radosnej beztrosce, by żyć bez pośpiechu
w uśmiechu. 
Śpią, wszechobecny smutek ogarnia, niestety stokrotek już nie ma,
bo- zima
prawa natury i biegu czasu, człowiek na ziemi nie zmieni-
i nie zatrzyma.