STOKROTKI

.

Gdy wspomnisz stokrotki, co patrzą na ciebie, radośnie,
to myślisz o wiośnie

łatwiej się śmiejesz, bo wszystko naprawdę wydaje się proste,
na wiosnę,

Gdy dywan z wdziękiem się stroi w stokrotki, nadto bogato,
to wiesz, że to lato,

nie martwisz się niczym, bo czujesz, że czas jeszcze na to,
gdy lato .

A jeśli zabraknie i łąka z oddali niestety przykry chłód niesie,
myślisz- już jesień

 zamiast wesołych, figlarnych stokrotek, fioletem tchnie wrzesień,

 pewne, że - jesień

A kiedy, niestety przed chłodem już nie uchroni nic potem
wesołych stokrotek,

to echo poniesie do wszystkich na łące smętną garść plotek

 koniec stokrotek.

Zabraknie nadziei, skromnych stokrotek bez pretensji,  grzechu
i jasnym uśmiechu,

co trzymają nas wiosną w radosnej beztrosce, by żyć bez pośpiechu,
w uśmiechu.

Śpią, wszechobecny smutek ogarnia, stokrotek już nie ma,
bo zima,

prawa natury i biegu czasu człowiek na ziemi nie zmieni-
i nie zatrzyma.